LAS CENIZAS DE LA LUZ QUE GUARDAN LAS BRASAS DE LOS DIAS POR VENIR

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TEXTOS DE FRAGMENTACION RETARDADA CONTRA EL SILENCIO DEL MIEDO

O silencio co que son recibidos hoxe os grandes poemas que continúan escribíndose, é un silencio infinitamente elocuente do tempo que nos tocou vivir. O tempo da agonía da linguaxe e da súa substitución polo inmenso ruído da publicidade e do baleiro. A linguaxe, hoxe en día, xa non aspira a nomear o mundo senón simplemente a esconder os sentimentos detrás do baleiro das palabras; a linguaxe temos que entendela hoxe polo que non di, é dicir, polo silencio do que non se atreve a nomear. O home do tempo actual tirou a palabra ao lixo e coa auga sucia tirou tamén ao neno que leva dentro. Non sabe que a palabra é o ser humano mesmo e que a palabra e a vida son o mesmo. Cando a palabra é desprezada, cando nomear é inútil a vida perde todo o seu sentido e o ruído, o intenso ruído, o inmenso ruído ocupa os corazóns igual que os estorniños ocupan as copas dos magnolios. Con este ruído non se pode respirar, non se pode pensar, non se pode falar e, en definitiva, non se pode vivir. Os homes do ruído gobernan o mundo, cando falan non din nada e a súa música é unha cacerolada permanente que entoa unha melodía macabra, a súa danza é a da morte e a súa gargallada infernal fai tremer aos elefantes de Botswana.

Pero o home é un diálogo, é un diálogo permanente consigo mesmo, co outro e con todo o que lle rodea; o home crea o mundo coa palabra, noméao e pono a vivir e habítao, habitar o mundo é crealo continuamente, nomealo. Somos un diálogo connosco, non podemos vivir doutro xeito, por iso as persoas habitan a terra poeticamente, que non nos vingan con que iso son palabras, porque as palabras somos nós mesmos, pómoslle nome ao noso sentimento para poder vivilos, pómoslle nome ao noso próximo para poder nomealo e recordalo, pómoslle nome aos nosos desexos para poder aspirar a un mañá mellor, para seguir tendo esperanza, nomeamos a esperanza. A poesía é a nosa casa, a casa do home, a de todos e o gran acubillo das nosas desgrazas é a palabra. A palabra é a nosa grande arma contra o baleiro, o que nos queda agora que intentan desposuírnos da nosa razón. Compañeiro, cidadáns, amigos, non o dubidedes: quédanos a palabra.

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< <<<<<<

Para o poeta, para a poesía, a materia prima é a palabra. A palabra no poema restáurase, cura, recupera a súa natureza de nomear o mundo como o primeiro día. Cúrase e restáurase do saqueo e o espolio á que é sometida como a vida mesma. 
A palabra, o poeta atópaa na rúa, aí está viva e coleando, pero a mentira, a cobardía, a hipocresía, desgástana e esbandállana, baléirana de contido, e vólvese fósil, ou ataúde oco, ou carcasa insípida, ou estampa de queixada. O Poder consómea. O poder dóbraa.
E a poesía é inconsumible.
E á rúa traémola de novo, ao seu lugar máis auténtico, ao salvaxe, por libre, contorna no que a xente, as mulleres e os homes, as criaturas e os silencios, e as imaxes e os seus ecos bébena ata saciarse.
E, de novo, é o poema o que nola ofrece chea de cheiros, memoria, silencios, resóns, tactos, bicos, queixumes, borboriños, cancións, chiscadelas, rabia, tenrura, exactitude, dúbidas, mecos, amor e odio, cartas e proclamas sen que un só instante non estea baixo o seu poder inefable.
E así o poeta é un herexe, un exiliado, un nómade e un apátrida se non consideramos como patria
a terra e a lingua que nos fecunda.
E efectivamente a poesía crea constantemente o universo que habitamos, e faino tanxible,
pois ao nomear poeticamente o mundo facemos palpable o soño.
E, así todo, obríganos a traballar coas palabras, co sangue.
Xamais mendigaremos, e xamais pediremos perdón.

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< <<<<<<<<<<

EN EL PUB CARTELES

Nestes tempos onde ata a escuridade escintila como un vodevil e a soidade abatida é saqueada polos construtores de muros infames, onde toda emoción é un peixe transxénico nos escaparates-acuario.

A poesía, a puta poesía, a que non se dobrega; e espantados os poetas, os poetas que fan da poesía unha melopea estúpida baixo a cal percorren o camiño máis curto cara un estúpido encomio, esa poesía liberada das gadoupas dos mal chamados ‘poetas’, meros xunta-palabras, pintores de brocha gorda das sórdidas fachadas do espolio e do crime, do poder dos imbéciles, dos insaciables banqueiros, de todos que astutos e ignorantes fan da falta de escrúpulos unha relixión, da corrupción unha cultura, da masacre unha filosofía da morte, unha mordaza do medo, e da miseria a máis rendible das materias primas, pois ben, esa poesía voada na boca de todos os homes, pensa o mundo no corazón dos homes, sen pedir permiso a deus, celebra o milagre de cada día, o crepúsculo e a alba e o silencio magnífico de estarmos vivos, igual do que as estrelas.

pero ás veces
pero ás veces

as nosas ideas

non chegan

onde

non queren chegar

para aí pór unha pedra

elas espatifam-se

contra os osos do crânio

e traen á boca

sangue tirado ao corazón:

non é así, amor? [p. 12]

C´as nosas mans suicidas...

.O Mundo
............... que xa non sabe
mais que repetir unha volta consabida
... rachou clandestinamente
as follas imprevistas d'os almanaques

...C'as nosas mans suicidas
... espallaremos n-o carroussel d'os ventos
os catro puntos cardinais

PODRA SUCEDER ALGÚN DIA ESTO AQUI?

En esta patria sin tierras, y en estas hermosas tierras sin patrias? La mediocridad y mezquindad que inyecto el franquismo fueron materias toxicas de larga duración, no hay manera de librarnos de esta grasa hecha de envidia e ignorancia, necedad y desprecio.
Pues el Poder se puede olvidar de la sumisión como alimento pues la poesía es un bastión de luz y sangra, y hace impensable el acatamiento ante la barbarie.
LA NOTICIA ES ESTA ( otras tierras otras gentes)

El gobierno local de Berlín crea un fondo para salvar la escena de clubs de la ciudad

El millón de euros del fondo servirá para buscar nuevas ubicaciones y organizar fiestas y conciertos para recaudar dinero destinado a los clubs en peligro

lunes 2 de abril de 2012

Lo que sería impensable en España, está ocurriendo en Berlín. Una serie de políticos alemanes han unido fuerzas para lanzar una campaña dirigida a salvaguardar la industria musical y la escena de clubes de la ciudad, que en los últimos años viene sufriendo la presión de inversores inmobiliarios hambrientos de alquileres cada vez más altos en línea con la creciente "gentrificación" que afecta a buena parte de la ciudad. Conscientes de la importancia capital de los clubs en el tejido social de la urbe y de su valor como reclamo de cara al turismo, el gobierno local y el Senado alemán han decidido responder positivamente a las demandas de la Berliner Musiknetzwerke (una asociación que agrupa a sellos, salas, agencias de contratación, festivales y otros agentes de la industria musical de la ciudad) en el marco de la iniciativa MUSIK 2020 BERLIN con la creación de un organismo estable de supervisión -una "Mesa de la Música"- y un fondo de ayuda dotado con un millón de euros. Con estas medidas pretenden que lo que ha sido un pilar fundamental de la economía de la ciudad desde la caída del muro pueda hacer frente a la creciente presión impuesta por las empresas propietarias o responsables de la gestión de los inmuebles que alojan salas de conciertos y clubs, muchas de ellas de capital extranjero. El tema es realmente serio, hasta el punto de que a nivel de escena se ha acuñado la palabra “clubsterben”, que podría traducirse como la muerte del club.

La idea es que los clubes amenazados puedan hacer uso del dinero del fondo para hacer frente a la subida de los alquileres o mudarse a otras ubicaciones. El fondo también servirá para costear la organización de fiestas y conciertos para recaudar dinero destinado a los locales en peligro. Según explica la revista Der Spiegel, ahora mismo hay un total de 15 clubes y salas en peligro debido al tema inmobiliario, y en los últimos meses ya han tenido que echar el cierre locales como Maria, Knaack Club, Club Der Republik y Icon. Otro de estos sitios emblemáticos muy afectados y que viene luchando durante los últimos meses por su supervivencia es la pequeña sala Schokoladen, situada en Mitte. En declaraciones a The Guardian, un trabajador de la sala explica: “Somos un oasis para la cultura alternativa de Berlín, viviendo con la débil esperanza de que podamos sobrevivir. Lo que se necesita es un replanteamiento fundamental de las ambiciones de esta ciudad. No queremos ser una isla en medio de una ciudad que se ha visto profundamente aburguesada, con los alquileres subiendo, echando a la gente de sus pisos y con los clubs muriendo”.